Svizzera senza minareti

Gli abitanti di Svizzera hanno deciso nel referendum “no ai minareti”. Loro hanno paura che islamismo potrebbe dominato in Svizzera, dove al primo posto c’è cristianesimo. Questo è la conseguenza della democrazia che abbia la possibilità di votare, e dà decidere maggioranza. Secondo me questo è molto pericoloso, ritorniamo ai tempi quando lo stato vorrebbe imporre la religione. Se oggi è possibile vietare di costruire dei minareti, dove c’è la certezza, che domani non vieterà costruire delle chiese, delle chiese ortodosse, sinagoga. Vale la pene chiedere: Dove c’è la liberta religiosa? Dove c’è l’amore di Dio e l’amore per ogni persona?

Szwajcaria bez minaretów

Szwajcarzy w przeprowadzonym referendum postanowili zakazać muzułmanom budowania minaretów. W Szwajcarii dominującą religią jest chrześcijaństwo, zaś islam jest na drugim miejscu. W referendum Szwajcaria wysłała jasny sygnał, ze sprzeciwia się islamizacji kontynentu. Tylko do czego to może doprowadzić? Można powiedzieć, że wracamy do czasów, kiedy państwo narzuca obywatelom wyznawaną religię. Pytanie jednak, czy większość ma prawo decydować w kwestii religii? Jeśli jest możliwe zakazanie budowania minaretów, skąd pewność, że wkrótce w takim czy innym państwie nie zakaże się budowania kościołów, cerkwi, synagog. Skąd pewność, że nie zakaże się wieszania krzyży nie tylko w szkołach? Europa broni się przed islamizacją. Mówi się o inwazji islamu. Mówi się o strachu przed islamskim ekstremizmem. Moim zdaniem dopiero teraz Szwajcarzy mają się czego bać. Co prawda prawdziwi muzułmanie zapowiadają, że będą zabiegać o zniesienie zakazu drogą oficjalną i jak najbardziej pokojową, ale co zrobią pseudoislamści ? Nie tędy droga! Nawet jeśli większość społeczeństwa nie popiera islamu, nie ma prawa utrudniać jego wyznawcom praktykowania ich religii. Czy tego nauczył nas Jezus? U podstaw chrześcijaństwa leżą wiara w zmartwychwstanie Jezusa i miłość. Miłość Boga i bliźniego. Czy w imię miłości Szwajcarzy zakazali muzułmanom budowy minaretów? Wolność to elementarne prawo dane nam przez Boga. Nawet w imię misyjnej funkcji Kościoła nie wolno go naruszyć. Chrześcijaństwo przeżywa kryzys. Coraz mniej ludzi chodzi do Kościoła. Coraz mniejsza jest świadomość nauki Chrystusa. To jednak nie daje nam prawa do ingerowania w życie religijne innych, jeśli oni nie naruszają podstawowych zasad życia społecznego. Mam nadzieję, że tak się nie stanie, ale skąd pewność, że podobny zakaz, jaki wymierzono przeciw muzułmanom, nie zostanie w przyszłości wymierzony w chrześcijan. Moim zdaniem religia obywateli nie powinna być kwestią, w której państwo może wydawać jakiekolwiek decyzje. Referendum w Szwajcarii w ogóle nie powinno było się odbyć. Oby to był pierwszy i ostatni taki przypadek. Jeśli chrześcijanie chcą bronić się przed „inwazją” islamu, niech wracają do źródeł. Niech pochylą się nad kartami Ewangelii i wrócą do rozważania słów Jezusa Chrystusa. Odkrywajmy na nowo piękno nauki Zbawiciela. Jego przesłanie miłości Boga i bliźniego. Wróćmy do istoty chrześcijaństwa, zamiast zajmować się marginalnymi kwestiami, które urastają do rangi fundamentalnych prawd wiary.

La comunicazione nella missione del sacerdote

Facoltà di Comunicazione Istituzionale della Pontificia Università della Santa Croce ha organizzato, il 18 novembre 2009, la Giornata di studio. Durante l’incontro, in occasione dell’Anno Sacerdotale, è stato presentato il tema “La comunicazione nella missione del sacerdote”.
Secondo me oggi molto importante e interessante è ricordare cosa significa d’essere sacerdote nel mondo dove dominano i mezzi di comunicazione e hanno influenza sull’opinione pubblica. Prima dobbiamo ricordare, che la comunicazione si comincia da Trinità (S.E.Mons. Mauro Piacenza). La Trinità è il quadro della comunità appoggiata sulla reciproca comunicazione è dà il modello della comunicazione umana. La comunicazione foggia l’uomo, si concorre a sua altezza non soltanto intellettuale, personale, ma anche spirituale. La comunicazione è la realtà spirituale, essendo un valore in sè. La Trinità è la fonte da quale viene il diritto di comunicazione per tutti. Per questo anche il sacerdote è comunicatore. In particolare la dimensione comunicativa dell’essere sacerdote si esprime nella sua missione (prof. Philip Goyret). Quando celebra dei sacramenti e proclama la Parola di Dio, comunica Dio e Sua opera divina e dunque deve vivere conformemente a ciò che rappresenta. La Parola dà senso alla testimonianza e la testimonianza dà credibilità alla Parola. Gesù continua la sua missione attraverso i sacerdoti (prof. Philip Goyret). Ogni azione liturgica è incontro tra Cristo e fedeli. La missione del sacerdote, che ha mandato Gesù, diventa loro l’identità (Mons. Giovanni D'Ercole). Nella televisione, nella parrocchia il sacerdote rappresenta sempre di Cristo. Quando parla davanti a una camera, parla sempre come la voce della Chiesa (prof. John Wauck). Il sacerdote come specialista di Dio è vero comunicatore. Dovrebbe avere la capacità di ascoltare e di conoscere, come funzionano, i mezzi di comunicazione (Mons. Giovanni D'Ercole). In qualche senso anche il sacerdote è la fonte informativa sulla vita della Chiesa, perche quando vorrebbe comunicare qualcosa, prima dovrebbe pensare (prof. John Wauck). Oggi qualche volta possiamo vedere che alcuni sacerdoti dimenticano che sono dei rappresentanti della Chiesa e proclamano sé stessi. Vale la pena ricordare che all’evangelizzazione non servono i preti showman che vanno in TV (prof. Philip Goyret), ma preti umili e pieni di Dio (Mons. Giovanni D'Ercole). Il comunicare è relativo alla capacità di contemplare. Il comunicare la realtà della Chiesa significa parlare nell’amore e nella verità (prof. John Wauck).
Senza dubbio possiamo dire che la Giornata di studio era come l’esame di coscienza in modo particolare per i sacerdoti. Abbiamo potuto scoprire e ricordare come importante compito c’è davanti ai sacerdoti – comunicatori di Dio. Il mondo ha bisogno avere i sacerdoti che hanno capacità di creare dei mezzi di comunicazione come strumenti di evangelizzazione. L’apostolicità e il professionismo sono senz'altro essenziali e fondamentali nel missione del sacerdote e processo di comunicare il Vangelo nel mondo contemporaneo.

La luce verde per gli Anglicani

Vaticano ha pubblicato la costituzione apostolica Anglicanorum coetibus. Senza dubbio questo è il passo coraggioso da parte del Santo Padre. Però se gli anglicani vorranno adattarsi le norme e i principi della Chiesa cattolica? Secondo me Benedetto XVI ha acceso la luce verde, che ha un grande significato per l'ecumenismo.

Zielone światło dla Anglikanów

W Watykanie opublikowano konstytucję apostolską Benedykta XVI Anglicanorum coetibus, która zawiera normy ustanawiania ordynariatów personalnych dla Anglikanów nawiązujących pełną komunię z Kościołem katolickim. Dokument uzupełniają Normy Komplementarne, wydane przez Kongregację Nauki Wiary. Konstytucja apostolska wyznacza normy prawne, dotyczące procedur przechodzenia grup byłych anglikanów do Kościoła katolickiego. Nie będą one tworzyły oddzielnego obrządku, a jedynie odrębne struktury w obrębie rytu łacińskiego, podobnie jak w siłach zbrojnych wielu krajów działają ordynariaty polowe. Papieski dokument stanowi odpowiedź na „wielokrotne i usilne prośby o przyjęcie, także grupowe do pełnej komunii katolickiej” – czytamy w tekście konstytucji. Konstytucja potwierdza, że włączenie do ordynariatu wymagać będzie od każdego z wiernych pisemnej deklaracji wiary zgodnej z Katechizmem Kościoła Katolickiego. Jeśli chodzi o duchownych, którzy zdecydują się na jedność z Rzymem, obowiązywać ich będzie zasada celibatu kapłańskiego. Duchowni żonaci, którzy nie mają innych przeszkód, będą oni mogli przyjąć święcenia kapłańskie. Nie będzie możliwe udzielanie sakry biskupiej mężczyznom żonatym. Nie oznacza to jednak, by nie mogli być oni ordynariuszami poszczególnych struktur, nie posiadającymi sakry biskupiej. Jako ordynariusze będą wchodzili w skład konferencji biskupów (jak ma to miejsce w przypadku innych ordynariuszy nie będących biskupami). Alumni ordynariatu przygotowywani będą do kapłaństwa razem z innymi seminarzystami katolickimi, choć nie wyklucza się, że ordynariat „może otworzyć dom formacyjny w celu odpowiedzenia na szczególne potrzeby formacji w dziedzictwie anglikańskim”. Zgromadzenia wiernych będą mogły posługiwać się w liturgii Księgą Modlitw zatwierdzoną przez Kongregację ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. Konstytucja Apostolska wskazuje, że życie wewnętrzne nowych struktur musi być zgodne z normami prawa kanonicznego. Nakazuje ordynariuszom odbywanie co pięć lat wizyty „ad limina Apostolorum” w Rzymie, podobnie jak to jest w przypadku innych biskupów katolickich. Jednocześnie podkreśla konieczność ścisłej współpracy z biskupami diecezjalnymi, a także podejmowania wspólnych działań duszpasterskich i charytatywnych z innymi parafiami katolickimi na danym terytorium. Jest to niewątpliwie kolejny krok na drodze do ekumenizmu. Tylko czy anglikanie wykorzystają dane przez Benedykta XVI zielone światło i przyjmą warunki Kościoła rzymsko-katolickiego?

La guerra con i crocifissi

Il Tribunale a Strasburgo ha deciso che la presenza dei crocifissi nelle aule scolastiche in Italia è una violazione del diritto dei genitori a educare i figli secondo le loro convinzioni. Il Tribunale s'è occupato dell'affare su iniziativa la finlandese che abita in Italia, cui s’opponeva a mettere del crocifisso nella scuola vicino Padova, dove camminavano i suoi bambini. I giudici hanno sentenziato anche che la donna deve ricevere l’indennità di 5 mila euro per danni morali. Dopo l'annuncio di questa sentenza ho perso la speranza, che sì chiama la democrazia unione e ho visto che ritorniamo al comunismo quale faceva la guerra con i crocifissi. Come andrà avanti cosi, Bruxelles e Strasburgo vieteranno leggere la bibbia nelle scuole e sostituirla dell'insegnamento alla memoria il Trattato lisbonese. Questa sentenza è incomprensibile e sveglia grave pericolo per il futuro della libertà religiosa in Europa. Non ha niente a che vedere con l'idea dei fondatori e dei creatori dell'Unione europea , dove la base d'ogni libertà è la libertà religiosa. Possiamo vedere che alcuni vorrebbero eliminare cristianesimo dalla vita pubblica, invece i giudici - i guardiani della libertà, per questa sentenza da soli diventano una sua negazione.